De mens en de natuur hadden een date. Geen liefdesdate, maar gewoon, zo’n afspraak met elkaar dat je tegenwoordig heel hip ‘date’ noemt. De mens kwam om vijf voor twaalf binnenlopen, en liep naar het tafeltje waar de natuur al zat. Onder het genot van een goede kop koffie begonnen ze het gesprek.
“We moeten eens praten,” zei de natuur, “want dit gaat niet goed zo.”
De mens knikte nadenkend. “Je hebt gelijk,” zei hij. Het was even stil voordat de mens vervolgde: “Vooruit dan maar, laten we praten.”
Het is een lang gesprek geworden, dat ik zo goed mogelijk geprobeerd heb samen te vatten in dit gedicht.
De Mens – De Natuur
De natuur.
De mens.
De natuur.
De mens.
De mens.
De natuur.
De mens.
De natu-
mens.
De na-
mens.
De natuur.
De mens de mens.
De mens
De natuur
De mens.
De mens.
De mens.
De mens.
De n-
mens.
…
De-
mens
De mens.
De mens.
De mens.
D-
Mens!
De nat-
Méns!
De-
MENS!
Ja hall-
MENS!
Laat me
MENS!
MENSMENSMENSMENSMENSMENSMÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈÈNS!!
Mens!
De mens.
No Comments