Daar ben ik weer. Terug in Nederland en vooral: terug op de wereld. Ik was de afgelopen paar maanden even van de online radar – geheel gepland en geheel nodig. Ik heb deze wintermaanden in Chiang Mai (Thailand) en Taipei (Taiwan) doorgebracht en heb in die tijd mijn blog op pauze gezet. Ik heb hier ontzettend veel van geleerd, dus pak er maar een grote kop koffie bij met dito stuk bananencake en ga er even lekker voor zitten.

In deze blog vertel ik je:

• Waar ik ben geweest
• Waarom ik een blogpauze heb ingelast
• Wat ik daarvan heb geleerd (waarvan ik denk dat heel veel anderen er ook wat aan hebben)
• What’s up next

Chiang Mai & co

Zoals je in deze blog hebt kunnen lezen, heb ik de helwinter in Nederland verruild voor Chiang Mai en Taipei. Als schrijver en illustrator heb ik voor mijn werk enkel een laptop nodig, en in november heb ik mijn langgekoesterde droom om voor langere tijd ergens anders op deze planeet te wonen waargemaakt.

Ik heb me vijf maanden lang ondergedompeld in een compleet ander leven, en werkelijk waar: het was fantastisch. Reizen is een soort reset van jezelf. Je begint helemaal opnieuw op een andere plek: je bent omringd door een andere omgeving, je ontmoet andere mensen, eet eten dat je nog nooit eerder hebt geproefd, en denkt andere gedachten. Je hele mindset verandert.

Ik raad dit iedereen aan en gun dit ook iedereen. Misschien droom jij er ook wel van om te kunnen reizen en werken tegelijkertijd, maar heb je geen idee waar je moet beginnen. Ik heb wel een paar ideëen, maar voordat je me de oren van het hoofd vraagt, hold your horses: ik ga er later nog een uitgebreide blog over schrijven. Anders wordt deze gewoon echt te lang 😉

Pics or it didn’t happen

FYI: er staan nog veel meer foto’s in dit Facebookalbum, voorzien van een lopend verhaal.

1. Hike naar de hoogste berg van Thailand: Doi Inthanon

2. New Year getaway (om het vuurwerk in Chiang Mai te ontlopen)

Om het vuurwerk in Chiang Mai te ontlopen besloten we met een groep mensen (waarvan ik de meesten niet eerder kende) te kamperen op een of andere berg, met uitzicht op de stad. ’s Ochtends gingen we naar de top van de berg (de rode hond leidde ons erheen – letterlijk!) om de zonsopkomst te zien. Maar die was er niet! Want het was intens mistig. Vond ik helemaal geen probleem, want het zorgde voor mooie foto’s.

3. Laatste bergbeklimming dan

Degene waarvan ik blij ben dat ik het levend kan navertellen. Geen idee hoe iedereen die niet is omgekeerd het er levend vanaf heeft gebracht.

4. Being your typical digital nomad

M’n dagelijkse leven bestond eigenlijk vaker uit werken in koffietentjes (heavily fueled by iced coffee) dan uit hikes naar bergen!

5. En niet te vergeten: zhe food! <3

Mocht je geïnteresseerd zijn: ik schreef een behoorlijk uitgebreide gids met vegan food in Chiang Mai!

6. Krabi en Koh Lipe

In Maart begint het ‘burning season’ rondom Chiang Mai. Dan moet je echt weg zijn, want de luchtkwaliteit is dan echt beyond bad. Dus dat is wat we deden. We? Yes, want Jessica kwam langs om met de trein naar Krabi en vervolgens naar het prachtige eiland Koh Lipe te reizen.

Macaca fascicularis!

Koh Life was prachtig. Maar de eilanden kampen met een groot probleem: afval. Ik ging mee met de mensen van Trash Hero Koh Lipe, om te helpen het strand van een van de onbewoonde eilanden in de buurt te helpen schoonmaken. Deze stranden lagen ooit bezaaid onder een meter afval. Veel is al opgeruimd door vrijwilligers en toeristen, maar als je een stap in de schaduw van de bomen zet en het land in tuurt, zie je daar dat er nog grote plakken plastic, dopjes, flesjes en netten verstrikt zitten tussen boomwortels, verborgen onder het zand. Plastic blijft aanspoelen en iedere keer weer worden er vuilniszakken vol troep terug naar Koh Lipe gebracht, waar het wordt verbrand. Ook niet ideaal, maar beter dan dat het in micro- en nanoplastic in de grond en het water eindigt, of in de magen van dieren.

En nu ben ik weer thuis. Terug van weggeweest.

Tijdens mijn reis heb ik het bloggen even op pauze gezet en ook social media een goeie facepalm gegeven. Niet omdat ik geen internet, tijd of ideëen had, maar omdat het echt even nodig was.

In de periode voordat ik naar Chiang Mai vertrok was ik mezelf een beetje kwijtgeraakt. Oké, zeg maar een beetje boel. Hier heb je als lezer van deze blog niet echt wat van meegekregen, omdat ik niet graag over mezelf schrijf. Ik vind het vrij oninteressant om over mijn persoonlijke perikelen te schrijven, en ik denk ook niet dat jouw leven daar kwalitatief significant op vooruitgaat.

En het is gewoon een beetje spannend, om jezelf op het internet te gooien.

Toch is het nu wel hoog tijd voor een persoonlijke update van wat ik tijdens mijn blogpauze heb geleerd. Er gaan namelijk behoorlijk wat dingen veranderen voor deze blog, en het lijkt me niet meer dan logisch om te laten weten waarom en wat.

Dus without further ado:

Wat ik heb geleerd van 7 maanden zonder blog

Ik begin m’n verhaal even met een kleine intro van hoe deze blog als Vegan Monkey überhaupt is ontstaan. Zoals je misschien al in dit blogartikel heb gelezen heb ik teveel interesses dan goed voor me is, waardoor ik minstens drie levens tegelijk wil leven. Ik ben afgestudeerd als psycholoog en primatoloog, houd ontzettend van schrijven en tekenen, ben mateloos geïnteresseerd in dieren en hun gedrag, en heb een soort ultieme levensmissie om speciesisme op een inspirerende manier de wereld uit te helpen.

Dus wat zou je doen als je mij was? Een PhD in primatologie? Ga je werken bij een goed doel? Word je illustrator? Of psycholoog? Ik heb het allemaal overwogen, maar kiezen voor één van deze betekent ook niet-kiezen voor al die andere.

Dus bedacht ik een manier waarop ik al m’n passies en interesses op één plek samen kon laten komen: een website. Een blog, portfolio en encyclopedie in één, met als overkoepelend thema hetgeen dat m’n diervriendelijke missie op dat moment het beste dekte: veganisme. En zo is Vegan Monkey ontstaan.

Ik bruisde van de ideëen en ik werkte niet zelden tot diep in de nacht door aan artikelen, foto’s, recepten en illustraties. Caffeïne had ik niet nodig; ik liep op enkel ideëen en enthousiasme.

Vegan Monkey ging als een speer, ik had ontzettend veel plezier in m’n project, en dankzij m’n blog onmoette ik allemaal lieve en inspirerende mensen. Maar langzaamaan ging ik al hogere eisen aan mezelf stellen.

De artikelen moesten iedere keer beter, de foto’s mooier, alles perfect, om m’n lezers blij te maken (dacht ik) en mezelf tevreden te houden. Bovendien namen Instagram en Facebook een al groter deel van m’n dag in beslag om precies dezelfde reden, en omdat ik iedereen die reageerde op een berichtje minstens net zoveel aandacht wilde geven als dat zij mij hadden gegeven.

Ieder moment dat ik niet met m’n werk, eten of slapen bezig was werkte ik aan m’n blog.  Van ambitieus bijproject werd het m’n hele leven. Ik was alleen nog maar met het onderwerp veganisme bezig; voor de rest had ik geen tijd, en de oneindige to-do list voor Vegan Monkey werd al langer. Ik sprak niet meer met vrienden af en zag m’n familie nog nauwelijks. Hoe voller mijn hoofd werd, hoe leger mijn ziel (zo zeg).

Ik wist op een gegeven moment niet eens meer wie ik was. Als ik me voorstelde aan mensen kwam ik niet verder dan “Ik ben Brenda en ik heb een vegan blog”. Toen iemand me vroeg wie ik dan zonder blog was barstte ik in tranen uit omdat ik het oprecht niet wist. Het werd me toen wel duidelijk dat er wat moest gebeuren. Ik moest even afstand nemen van m’n blog.

Makkelijker gezegd dan gedaan, als die blog alles is dat je denkt te zijn. 😉 Maar doorgaan zoals het ging was gewoon geen optie meer. In die tijd vertrok ik ook al snel naar Chiang Mai, en omdat ik m’n nieuwe stek van top tot teen wilde uitpluizen heb ik dan toch die blogpauze ingelast.

Misschien ken je dat gezegde wel: als er één deur sluit gaan er tien anderen open. Nou, dat was ook zo. Met die blogpauze kwam er een einde aan alle stress. Ik voelde me.. ja, wat is het goede woord.. Sereen. Mindfull. Leeg maar voldaan. Zoals je je ook kunt voelen na een grote huilbui. Het is bizar hoe gevangen je kunt zitten in de patronen en verplichtingen die je jezelf hebt opgelegd. Maar één ding wist ik zeker: dit nooit weer.

Wat wil je? Wat wil je écht?

Daar zat ik dan, in het warme Chiang Mai, met alleen mezelf om me zorgen over te maken. Nu ik niet meer iedere seconde van m’n vrije tijd aan m’n blog hoefde te werken, kon ik me eindelijk buigen over de vraag die me eerder was gesteld: wie ben ik? Maar ook wat wil ik?

Wat wil ik doen als een blog runnen het niet is? Waar wil ik me mee bezig houden in m’n dagelijks leven? Wat voor persoon wil ik zijn? Wat zou ik over 5 jaar bereikt willen hebben en welke stappen moet ik ondernemen om daar te komen?

💡 Tip van Tante Truus: Schrijf deze vragen onder elkaar op een papiertje en probeer ze eens voor jezelf te beantwoorden. 

Ik ben me ervan bewust dat dit bevoorrecht klinkt, en dat is het ook. Dat je kunt kiezen wat je wilt in het leven. M’n oma zou zeggen:

In onze tijd hádden we niks te willen!

Klopt oma, dat vind ik ook best heel rot voor u. Maar we leven nu eenmaal in een tijd waarin we wél de mogelijkheden hebben. We hebben de kans om ons eigen leven te boetseren. Wat overigens echt niet alleen maar rozengeur en YOLO is. Al die mogelijkheden bezorgen ‘onze generatie’ ook een hoop keuzestress en pathologisch perfectionisme. Maar this is it. Dit is wat de wereld ons vandaag de dag te bieden heeft, en het lijkt mij het beste om daar schaamteloos doch dankbaar gebruik van te maken. Je hebt één leven – deze – en als je de kans hebt om te doen wat je wilt, dan zal ik de laatste zijn die zegt dat je die kans niet moet grijpen.

Van Vegan Monkey naar Brenda de Groot

Zoals een goed wetenschapper betaamd heb ik uitgebreid markt- en literatuuronderzoek gedaan om al die existentiële vragen zo goed mogelijk te kunnen beantwoorden. Ik heb een hele sh-load aan video’s, speeches, webpagina’s, quotes en blogs verzameld en opgeslagen in een Word document waar je bang van wordt.

Ik heb zoveel geleerd dat ik nu een wandelende persoonlijke ontwikkelingsencyclopedie ben, en het zou eeuwig zonde zijn om dit allemaal voor mezelf te houden als ik er ook anderen mee kan helpen. Want ik vermoed dat er wel wat mensen zijn die zichzelf in dit verhaal herkennen. Het gevoel hebben vast te zitten, wat stress oplevert, dit willen stoppen maar niet weten hoe, bang zijn voor de consequenties, en niet weten wat je dan wel wilt. Dus ga ik hier nog een uitgebreide coachings-achtig artikel van te maken. To be continued. 😉

Maar ik ben dus tot wat belangrijke inzichten gekomen. Dit is wat ik tijdens m’n reis en blogpauze heb geleerd:

Dieren zullen altijd de hoofdrol spelen in alles dat ik doe. Aan m’n missie om speciesisme de wereld uit te helpen verandert dan ook niets. Wat wel verandert is dat ik stop als Vegan Monkey en verderga als mezelf, Brenda.

Ik ben erachter dat ik geen blogger ben en dit ook niet wil zijn. Ik schrijf liever één lang ultiem artikel dan tien korte blogs. Ik wil veel meer tekenen, meer tijd doorbrengen met mensen en minder met m’n laptop. Ik wil blijven leren en niet alleen maar produceren. Leven, en niet geleefd worden door verplichtingen die ik mezelf heb opgelegd.

Ik heb ook nog wat ambitieuze plannen in petto. Ik ga een boek schrijven. En een kinderboek, en waarschijnlijk daarna nog één. In welke volgorde weet ik nog niet (stemmen mag in de comments ;)), maar ik blijf schrijven, that’s for sure.

Een andere reden dat ik niet meer onder de naam Vegan Monkey verderga, is omdat ik over meer dan alleen veganisme wil schrijven. Veganisme wat mij betreft een no-brainer. M’n leefstijl, maar niet m’n passie. Als je dieren beschouwt als individuen en levende wezens met gevoelens en persoonlijkheden, dan is veganisme een logisch gevolg. Ik vind het oprecht belachelijk dat veganisme nog niet mainstream is. Dat we dieren opsluiten, misbruiken en doden omdat we hun vlees willen eten, en martelen omdat we van hun huid tasjes willen maken. Er zullen zeker nog vele vegan-minded artikelen volgen, maar ik wil mezelf hier niet toe beperken, omdat er nog zoveel meer in het leven is waar ik mee bezig wil zijn.

Ik heb ook geleerd dat lange-termijnplannen geen goed idee zijn als het om je leven gaat. Je waarden en interessen kunnen veranderen, en dat is volkomen normaal. Dat heet persoonlijke groei. Als je altijd maar dezelfde persoon blijft, hoe saai is dat dan. Dan zul je geen nieuwe ervaringen opdoen en nauwelijks meer nieuwe dingen leren. Oftewel:

Als je doet wat je altijd al deed, zul je krijgen wat je altijd al kreeg.
– Geenideewieditheeftgezegd

Dus ga doen wat je wilt doen. Doe wat je gelukkig maakt. Doe dat waar je passie ligt. En oh ja:

Fuck piekeren. 

Je hebt maar één leven, en die moet je niet laten afhangen van je angst van wat je denkt dat andere mensen denken. Dat zul je toch nooit weten, tenzij je het doet. En waarschijnlijk vinden mensen het alleen maar tof dat je je hart volgt, of ten minste prima omdat iedereen toch vooral gewoon lekker met zichzelf bezig is.

Last but not least heb ik geleerd dat als je social media een tijdje facepalmt, dat dat enorm veel tijd en stress scheelt. Al mis je wel veel dingen. Wat vaak helemaal niet erg is.

En ja, deze hele omturning van Vegan Monkey naar een site met m’n eigen naam vind ik ook vrij spannend. Het heeft me maanden en heel veel research gekost om tot deze inzichten te komen en eindelijk de stap te maken. Ik heb me tot in den treuren afgevraagd wat jullie hiervan zouden vinden. Zitten jullie wel op wel op illustraties en meer diepgaande artikelen te wachten, of willen jullie gewoon vegan recepten? En lezen jullie niet veel liever op een site die Vegan Monkey heet dan ‘Brenda’? Ik kan er alleen maar achterkomen door te practicen wat ik preach. Dus dat ga ik ook doen. 🙂

What’s Next

Ik ben as we speak bezig met het herinrichten van deze website. Nog even for the record: ik blijf gewoon schrijven en alle artikelen die nu op Vegan Monkey staan blijven daar ook. Ik moet nog wel even uitvogelen hoe dat werkt met Facebook en Instagram overzetten. Dat zal vast een hele bevalling worden, dus mocht je tips of ideëen hebben dan mag je altijd een berichtje achterlaten.

Oh ja! Ik heb nog iets heel tofs te delen! Ik ben bezig met een enorm schilderij voor Sea The Future, wat vrijdag 8 juni tijdens de Dinner Lecture geveild zal worden en waarvan de opbrengst naar lesmateriaal gaat, om kinderen te leren hoe belangrijk het is om de oceaan te beschermen.

Ik sluit deze monsterblog af, houd jullie op de hoogte en wens jullie allemaal het allerallerbeste. Tot snel. 🙂