Sinds het moment dat we als veganisten hebben besloten geen dumpplaats voor het melkoverschot meer te zijn, dat biefstukken wat ons betreft net zo lang in de schappen blijven liggen tot ze vanzelf weer beginnen te lopen, en kippen hun eieren, snavel en broertjes mogen houden, liggen we onder vuur. De kritiek over ons eetpatroon vliegt als hagel om onze oren. We wringen ons in alle bochten om onze weldoordachte keuze te verdedigen en tegelijkertijd iedereen te vriend te houden. Maar, lieve mensen, het wordt tijd dat het beschuldigende vingertje de andere kant op gaat wijzen.

De veganist is de feminist die over de grenzen van zijn eigen soort kijkt. De Martin Luther King twee punt nul. Toegegeven, als je een revolutie leidt kun je tegengas verwachten. Van wildvreemden, waarmee we op feestjes in diepe filosofische discussies verzeild raken. Van onze vrienden, die ons ongezellig vinden omdat we geen broodjes shoarma meer met ze eten. Van onze familie, die er nog altijd heilig van overtuigd is dat het ‘een fase’ is die ‘ooit wel over zal gaan’.

Maar we zijn de scepsis beu. Het wortelknagerimago meer dan zat. En we worden moe om ons steeds maar weer te moeten verantwoorden voor iedere platgeslagen mug.

Waarom nog veganistisch eten als je op weg naar de supermarkt toch honderden insecten uiteen laat spatten op je voorruit? Dan kun je net zo goed gelijk maar weer biefstuk kopen.

Alles-of-niets-denken lijkt wel aangeboren. Je moet rechtlijnig zijn in alles wat je doet, want anders kun je beter in zijn geheel opgeven. Ik noem het de mislukte-diëters-mentaliteit:

Oh nee ik heb een koekje gegeten. Nou, laat ik dan maar gelijk een liter ijs erachteraan gooien want nu is m’n dieet toch al verknald.

Dat vinden de meesten dan wel weer een irrationele gedachte. Beter kan diegene gewoon af en toe een koekje eten en de rest van de tijd zich gewoon aan het dieet houden. Helaas denken mensen blijkbaar niet zo over veganisme.

It’s Time for a Change

Mijn achtergrond in de psychologie heeft me geleerd dat je met een positieve aanpak het meest bereikt. Onderzoek wijst uit dat belonen beter werkt dan straffen, met name op de lange termijn. Dus inspireer ik mensen liever via mijn blog, dan dat ik een ongemakkelijke discussie over moraliteit voer met iemand die ik eigenlijk heel aardig vind. Door het vuur te openen loop je bovendien het risico dat de empathie voor vegans als sneeuw voor de zon verdwijnt. Het resultaat: gesprekspartner loopt weg met de bevestiging van de gedachte dat alle veganisten rare extremisten zijn waar je absoluut niets mee te maken moet hebben. Zeker met hun manier van eten niet. En dat is juist het tegenovergestelde van wat je wilde bereiken.

Maar op sommige momenten hebben mensen juist wél die een slap-in-the-face nodig. Hoeveel personen zijn er al niet door enkel de film Earthlings veganist geworden? Het is tijd dat we de oncomfortabele waarheid aankaarten en voor zowel de dieren als ons eigen gelijk opkomen. Het is tijd om terug te wijzen.

Aan alle Omnivoren en Carnisten

Goed, ook in beken: ik ben niet perfect. Ook ik maak wel eens minder optimale keuzes. Zo sla ik muggen dood, koop ik soms producten waar palmolie in zit en eet ik niet-biologische groenten en fruit. Ik schrijf het met het schaamrood op mijn kaken, want voor die palmolie gaat er iedere twee seconden een voetbalveld aan oerwoud tegen de vlakte en zijn de pesticiden verantwoordelijk voor de dood van miljarden bijen en andere dieren. En muggen platslaan is ook niet bepaald ethisch verantwoord.

Maar ik doe mijn best, net als alle veganisten met mij. Het is onrechtvaardig om een veganist in een hoek te praten en ieder aspect van zijn leven te bekritiseren terwijl je zelf met een hotdog loopt te zwaaien. Vegans stappen uit hun comfortzone door ‘nee‘ te zeggen tegen alle dierlijke producten en ‘kom maar op dan‘ tegen de sociale struggles en de eeuwige waar haal je dan je eiwitten vandaan–vraag, die je er allemaal automatisch bij krijgt. Omdat het lot van de dieren en de aarde bij hen een hogere prioriteit heeft dan hun eigen genot.

…En jij?

Doe jij ook je best?

Ben jij je bewust waar je jouw eiwitten vandaan haalt?

De Waarheid achter Dierlijke Eiwitten

Ik snap het wel. Een schaaltje yoghurt bij het ontbijt, een broodje kipfilet als lunch, een stuk zalm als avondeten en een bak kwark na het sporten. Het eten van dierlijke eiwitten is voor de meerderheid van de bevolking de normaalste zaak van de wereld. Daar kun je niks aan doen, want de kans is groot dat ook jij met bekers melk en gourmetstellen bent grootgebracht. De kleurige pakken bolletjesvla en plastic bakjes met gepaneerde schnitzels verraden niets van het leed dat aan de productie van de inhoud vooraf is gegaan. Maar denk even verder.

Waarom eten we wel plakjes kalf en paard maar geen plakjes van onze eigen hond of kind? En waarom walgen we van het idee om nu nog borstvoeding te drinken van mensen, maar drinken we dagelijks borstvoeding van een koe? En dan heb ik het nog niet eens gehad over eieren: kippenovulaties met een schilletje eromheen. Dat is waar jouw eiwitten vandaan komen. Veganisme lijkt opeens zo vreemd nog niet.

Eiwitrijk, koolhydraatarm, en oh the omega-3!

Ja, vlees en vis is lekker en bevat voedingsstoffen die worden bejubeld door afslankgoeroes. Maar besef dan ook dat jouw tartaartje van overmorgen op dit moment in een transportvrachtwagen staat en hem een ijzeren pen door zijn hoofd wacht. De verwondingen aan zijn poten door het staan op kale roosters voelt hij waarschijnlijk niet meer door de stress die hij nu ervaart. Omdat jij tartaartjes blijft kopen en opeten.

Face it: de dieren die je in je verdere leven nog zult eten zijn levende wezens met gevoelens en verlangens, die worden geboren om te lijden en te sterven voor jouw ‘vrije keuze’. Dieren hebben alleen niet het vermogen om uit te spreken wat ze voelen en verlangen. We kunnen het wel raden hoor, wat een meterslange tonijn ervaart als hij volledig bij bewustzijn van kop tot staart wordt opengesneden, zijn ingewanden worden verwijderd en hij vervolgens nog zo’n tien minuten doorleeft.

Sashimi.

Of welke pijnen een kip moet lijden als de ammoniak van de platgetrapte poepgrond open wonden in zijn doorgezakte poten brandt.

KFC.

Maar vissen kunnen niet schreeuwen en kippen kunnen niet huilen. Voor wie het durft te zien is de bio-industrie een holocaust zoals je die nog nooit hebt meegemaakt.

Jij mag Kiezen

Lieve omnivoor. Jij mag het zeggen, want jij hebt de keus.

Waar komen jóuw eiwitten vandaan?

Pareltje als toetje:

Next op je in-your-face-list: Artists of Not Giving a F*ck