Ik heb het al eens eerder laten vallen: ik ben een prototype introvert. Geef me een boek en ik ben zielsgelukkig. Drop me op een groot feest en ik sterf een innerlijke dood. Feestjes overslaan is dan ook mijn grootste JOMO (Joy Of Missing Out – het tegenovergestelde van FOMO / Fear Of Missing Out). Er is niets beters dan op zaterdagavond met een boek op de bank te zitten met op de achtergrond de geluiden van stampende muziek en dronken mensen uit de stad.

Arme stakkers, denk ik dan. Dat ze nu vrijwillig beroofd worden van hun zuurverdiende centjes, straks door de stromende regen naar huis moeten fietsen, en morgen met een kater en zestig hersencellen armer kotsmisselijk de dag in bed doorbrengen terwijl ik fluitend naar de sportschool fiets. Ik draai er mooi nog een bladzijde voor om.

Introvert vs. Extravert

Introversie wordt nogal eens verward met verlegen zijn, maar verlegenheid is echt totaal iets anders. Introversie en extraversie zijn persoonlijkheidskenmerken. Extraverte personen krijgen energie van externe prikkels (situaties, andere mensen), en hebben behoefte aan sociale stimulatie en actie om hen heen. Introverte personen daarentegen krijgen juist energie van interne prikkels (gedachten, gevoelens, ideëen), en hebben meer dan genoeg aan hun eigen gedachten om hen bezig te houden. Een avondje alleen thuis zijn voelt voor introverte mensen als de ultieme vrijheid, terwijl een extravert zich bij voorbaat al afvraagt hoe hij de uren door gaat komen.

(Als introvert ga je deze video, en deze ook super interessant vinden.)

Introverte mensen zijn dus al tevreden met weinig prikkels van buitenaf. Sterker nog – ze gaan hier heel erg lekker op. Ik kan bijvoorbeeld ontzettend enthousiast worden van een idee alleen al, en focus me het liefst op één project waar ik dan volledig in duik.

Wikipedia vertelt me dat beroepen als schrijver, kunstenaar of wetenschapper bij uitstek geschikt zijn voor introverten. In de gloria, want laten dat nou precies de beroepen zijn die ik zou willen uitvoeren! Yep. Alledrie. Ik kan gewoon niet kiezen voor de één en de andere twee laten liggen. Dus besloot ik dat ik maar eens moest gaan uitvogelen hoe ik dat kon fixen. En zo was Vegan Monkey geboren.

De Introvert op het Bloggersfeestje

Met deze blog kan ik schrijven, illustreren én de wetenschapper uithangen. Samen maken ze een ijzersterke combi die ik ook nog eens kan inzetten voor mijn so-called roeping in het leven: speciesisme de wereld uit helpen. Ideaal toch? Dat vond ik ook en dat vind ik nog steeds, al besef ik me nu wel één ding: dat het runnen van een blog niet per see een introverte aangelegenheid is.

Op het eerste gezicht lijkt een blog juist een prima project voor een introvert. Lekker schrijven, en in mijn geval ook illustreren en fotograferen. Ik zal ook de laatste zijn die ontkent dat de content en de ‘persoonlijkheid’ van de blog het allerbelangrijkste is. Maar er komt meer kijken bij het hebben van een blog dan enkel wat je erop pleurt. Het zou namelijk ook leuk zijn als mensen het lazen, en je niet het gevoel hebt dat je tegen een muur loopt te praten. Om daarvoor te zorgen moet je je blog aan de wereld laten zien. En dat is waar het extraverte om de hoek komt kijken.

Het bloggerleven is een beetje als een feestje. Sociaal, veel mensen, veel dingen gaande, van je laten horen en gehoord worden, veel dingen die je aandacht vragen en veel netwerken. En dat alles continu en tegelijkertijd.

Fantastisch!
Aldus de extravert

Save my poor soul.
Aldus de introvert

Die overload aan externe prikkels (‘gezellig druk’, zo zou de extravert zeggen) voelt een beetje alsof er tien mensen tegen je lopen te schreeuwen terwijl je door een brandende hoepel moet springen en tegelijkertijd een viersterrensudoku probeert in te vullen met een potlood dat eigenlijk geslepen moet worden. Stressvol? Mwoh.

Maar dat is nog niet alles. De energie van een introvert zit ‘m in de details. Wat ik doe wil ik ook nog eens voor 100% doen, en ik wil iedere persoon en situatie mijn volledige aandacht geven. Dat gaat gewoon niet met brandende hoepels, 24 uur in een dag en een introvert brein in mijn hoofd. En daar ben ik de afgelopen weken achter gekomen.

Letterlijk Tussen je Oren

Een paar weken geleden was ik dus nog niet zover dat ik me dit realiseerde. Dat ik een introvert persoon in een ‘gezellig drukke’ situatie was. Ik ervoer continu stress en ik vroeg me af hoe dat nou kwam. Het was toch een ontzettend goed idee, deze blog waar al m’n passies in één vorm samenkomen, dus hoe kon ik me dan toch zo crap voelen?

Beetje bij beetje kwam ik erachter dat het niet aan de blog lag, maar aan mezelf. Zoals feitelijk alle crappy feelings aan jezelf liggen, omdat alleen jij verantwoordelijk bent voor hoe je je voelt (die heb ik uit m’n favoriete boek overigens. Mocht je nog ergens een verstofte boekenbon hebben liggen – go buy). En zo kwam ik tot een inzicht:

De oorzaak van alle stress zijn de eisen die ik mezelf stel.

Ik denk dat dit een eye-opener is voor een heleboel mensen met mij. We stellen onszelf eisen die niet bij ons passen of die we niet kunnen waarmaken. Het moet beter, meer, leuker, sneller en mooier. Omdat we denken dat anderen dat van ons verlangen.

Dat was in ieder geval mijn onbewuste aanname. Vegan Monkey is in korte tijd gegroeid van creatief project naar een blog waar iedere dag honderden mensen op kijken. Ik vind dit echt waanzinnig, ben zo dankbaar voor alle support en lieve reacties, en waardeer iedere stille meelezer tot in mijn tenen. Omdat ik aan al jullie verwachtingen wil blijven voldoen moest het meer, beter, en leuker van mezelf, omdat ik onbewust het idee had dat dat was wat jullie als lezers verwachtten.

Nu besef ik dat dit een foute aanname was. Dat wat ik al deed al leuk genoeg is (ten minste, dat mag ik hopen 😉 ), dat verbetering vanzelf komt en dat dat ‘meer’ in mijn geval geen goed idee is. En dit wil ik jou ook meegeven: voor anderen hoef je niet te veranderen. Je bent al perfect zoals je bent. Besef dat.

Wees Jezelf en Doe wat je Echt Wilt

Mensen hebben behoefte aan richting in hun leven. Ik las laatst ergens (lekker wetenschappelijk) dat Homo sapiens – wij dus – zo succesvol zijn geworden omdat we nooit lang tevreden zijn met de status quo. We zoeken altijd wel iets om te verbeteren. En dat kan ook prima kan zonder onrealistische eisen aan jezelf te stellen.

Als je die onrealistische eisen vaarwel hebt gewuifd zul je je misschien afvragen: wat blijft er dan nog over om naar te streven? Dat vroeg ik mezelf ook af. Belangrijke levensvragen als wie ben ik, wat kan ik, en wat wil ik passeerden de revue tijdens mijn vakantie. Sounds like heavy shit, maar ik denk dat we onszelf deze vragen veel vaker zouden moeten stellen. Dus waarom niet nu? Ik meen het. Pak een pen, schrijf ze op en probeer ze voor jezelf te beantwoorden. Al schrijf je maar één zin. Jawel daar heb je best wel tijd voor, want je bent nu ook deze blog aan het lezen. Bedank me later maar.

Wat ik heb Geleerd

Ik heb me in het vliegtuig terug naar Nederland over deze vragen gebogen, en ik ben tot een paar inzichten gekomen. 1: Dat ik me heel fijn voel bij de introvert way of life. 2: Dat ik gelukkig word van kwaliteit in plaats van aantallen. 3: Dat ik wil blijven schrijven en illustreren over alles wat met veganisme en dierenrechten te maken heeft. En 4: dat ik me meer bezig wil houden met primatologie.

Wees gerust: voor Vegan Monkey verandert er niet zoveel. Het is meer mijn mindset die verandert. Ik moet accepteren dat ik een introverte blogger ben, mezelf de tijd gunnen om goede artikelen te schrijven en illustraties te maken, en mezelf geen onrealistische en onnodige eisen stellen. Ik denk dat ik dat ook maar even op een post-it moet schrijven.

Hoewel ik dit hele verhaal eigenlijk niet wilde schrijven en er überhaupt niet vanuit was gegaan dat dit zo’n lange blog zou worden, ben ik heel blij dat ik dit toch met jullie heb gedeeld. En wie weet herken jij je in mijn verhaal en heeft dit je op één of andere manier geholpen. Als dat zo is dan is mijn dag compleet. 🙂

Conclusie

Mijn eigen conclusie las je hierboven al, dus laat ik afsluiten met een samenvatting van de inzichten die ik heb opgedaan.

#1: De oorzaak van alle stress zijn de eisen die je jezelf stelt.
Bedenk je wat die eisen zijn, en waarom je jezelf deze eisen stelt. Zijn ze realistisch? Word je hier gelukkig van? En weet je zeker dat je aannames kloppen? Als je op ten minste één van die vragen een ‘nee’ hebt geantwoord, sta er dan even bij stil of je die eisen voor jezelf wel wilt blijven naleven.

En als je je dan afvraagt hoe je dan wel richting aan je leven kunt geven, pak dan nu een pen en – als je dat nog niet had gedaan – schrijf op:

#Wie ben ik?
#Wat kan ik?
#Wat wil ik?

En nu hop! Zet een lekkere kop koffie voor jezelf en ga er even voor zitten om deze vragen te beantwoorden.

Wie weet wat voor wonderen eruit ontstaan.